SP Tribune 08/2005 :: Jong in de SP - Marjolein Buijssen

Marjolein Buijssen:

‘Als ik een klas aan het twijfelen kan brengen, ben ik tevreden ’

Haar stage als lerares maatschappijleer heeft ze net achter de rug, maar hoe je kunt afrekenen met vooroordelen heeft ze al ontdekt. ‘Jongeren komen los, als ze discussiëren,’ zegt Marjolein Buijssen (19). De behandeling van thema’s als integratie en multiculturele samenleving was een bijzondere ervaring. De witte school, de statistiek en het Belgische meisje.

Het is zonder meer een interessante combinatie: lerares maatschappijleer en actief SP-lid. De negentienjarige Marjolein Buijssen uit Tilburg doet dat. Ze volgt aan de Fontys-hogeschool de docentenopleiding maatschappijleer en is daarnaast bestuurslid bij de Tilburgse SP. Ze heeft zojuist drie maanden stage gelopen als docente maatschappijleer op een middelbare school. ‘Dat beviel heel goed,’ vertelt ze. ‘Ondanks het feit, dat de meeste jongens en meisjes van 16, 17 jaar niet echt met zaken als politiek, massamedia en multiculturele samenleving bezig zijn, heb ik gemerkt dat je wel degelijk hun interesse daarvoor kunt opwekken. Hoe? Heel simpel: door erover te praten. De meeste middelbare scholieren lezen nauwelijks de krant. Maar discussiëren vinden ze wél leuk. Als je ze laat discussiëren, zie je vaak dat ze loskomen.’

Marjolein, die naast maatschappijleer ook geschiedenis in haar ‘portefeuille’ heeft, kreeg een stageplek op een dorpsschool in kleine plaats in Noord-Brabant. Toen ze voor het eerst het thema multiculturele samenleving en integratie moest behandelen, moest ze toch wel even slikken. ‘Ik merkte dat de jeugd in zo’n kleine plaats toch wezenlijk meer haat en vooroordelen jegens allochtonen koestert dan in de grotere steden. Het was dan wel een witte school, maar toch. Vooropgesteld dat ik neutraal wil lesgeven, vind ik toch dat ik op zo’n moment iets moet rechtzetten. Ik heb de klas toen gevraagd: Vertel eens, hoeveel buitenlanders kennen jullie dan? Toen zei er eentje: Mwoh, ik ken wel een Belgisch meisje. Grappig vond ik dat. Maar ik heb vervolgens gevraagd hoe ze dan aan zulke ideeën over allochtonen kwamen. Toen begonnen ze te twijfelen. Met andere woorden: onbekend maakt onbemind. En juist om die reden vind ik het zo belangrijk, dat op zulke middelbare scholen projecten met betrekking tot de multiculturele samenleving worden opgezet. Nu trekt meestal een enkele docent die kar op een school, maar het moet structureel worden. Discussie, kennismaking met andere culturen, een bezoek aan een moskee, dat soort dingen. Ik vind dat heel belangrijk voor scholieren. Want als ze straks van school af gaan en gaan werken, dan is de kans groot dat ze met andere culturen te maken krijgen.’ Ook kreeg ze eens uit de klas te horen, dat de statistieken toch uitwijzen dat de criminaliteit onder allochtonen veel hoger is dan onder autochtonen. ‘En toen heb ik geprobeerd uit te leggen dat je met statistieken alle kanten uit kunt. Als je bijvoorbeeld niet indeelt op allochtonen en autochtonen, maar op hogere en lagere inkomensgroepen, dan krijg je een heel ander beeld. Dan zie je het eerder genoemde onderscheid vervagen. Opnieuw begon de klas te twijfelen. En dan ben ik tevreden.’

Marjolein werd SP-lid toen ze achttien werd, ‘omdat ik toen mocht gaan stemmen’. Toen ze in Tilburg ging studeren, kwam ze in de afdeling in die stad terecht en inmiddels is ze bestuurslid en ‘runt’ ze de lokale ROOD-club. Ook is ze lid van de steunfractie en volgend jaar hoopt ze zelf in de gemeenteraad te komen. Wat niet wegneemt, dat haar prioriteit voorlopig toch in het onderwijs ligt. ‘Het lijkt me heel leuk om in de raad te zitten, maar het is geen doel op zich. Het is een middel om iets voor de mensen te betekenen. Bovendien vind ik, dat een politicus de nodige ervaring moet hebben buiten de politiek. In het onderwijs bijvoorbeeld.’