Tribune 10/2002 EEN van de 32.1290: Anna Tijsseling

Tribune 18 oktober 2002

Voor Anna Tijsseling begon het allemaal afgelopen voorjaar. Met een open brief aan Jan Marijnissen en Agnes Kant. Of er voor haar niet een plaatsje in het Haagse SP-team was. Niet veel later kon ze beginnen bij het secretariaat van de SP-Kamerfractie. Als 'vliegende keep', zoals ze zelf zegt. Anna neemt de telefoon aan, doet administratieve werkzaamheden, verzorgt de leeskamer en nog veel meer. 'Je weet nooit wat er hier bij de Kamer gaat gebeuren. Het is elke dag weer anders,' vertelt ze.

Vóór haar huidige baan was Anna lerares geschiedenis op een HAVO-VWO. 'Ja, af en toe mis ik de actieve discussie met scholieren wel. Als leraar geschiedenis krijg je zeker ook te maken met maatschappelijke onderwerpen. Samen met de klas was ik graag bezig met vragen als: Wat is de ideale samenleving? Je mérkt gewoon aan de kinderen dat het ze interesseert en dus stimuleer je ze. Maar toch heb ik het idee dat ik nu beter op mijn plek ben. Het heeft denk ik te maken met mijn diepgewortelde passie voor het verbeteren van de samenleving.' Al snel gaf Anna haar visitekaartje af. Eind augustus nam zij op eigen houtje het initiatief voor een actie om dreigende executie door steniging van een Nigeriaanse vrouw, Amina Lawal, te voorkomen. Razendsnel verzamelde ze er documentatie over en trok vervolgens SP-Kamerlid Harry van Bommel aan zijn jas. Hij stuurde een brief naar de Nigeriaanse ambassadeur in en riep op om via de SP-website zijn voorbeeld te volgen. Talloze mensen deden dat en de vrouw in kwestie verblijft nu veilig in Rome.

Anna krijgt verder de meest uiteenlopende telefoontjes. Sommige mensen vragen om advies; anderen willen een misstand aan de kaak stellen. 'En je hebt er ook die denken dat ze achtervolgd worden door de Koningin, bij wijze van spreken. Nee echt… soms krijg ik hele rare verhalen te horen. Maar goed, dat zijn maar uitzonderingen, hoor. Mensen die bellen probeer ik altijd zo goed mogelijk te helpen. Dat kan zijn door ze in contact te brengen met het betreffende Kamerlid of fractiemedewerker. Of door ze te wijzen op bepaalde actiecomité's. Daarnet had ik nog iemand aan de lijn die als vrijwilliger bij een vluchtelingenorganisatie werkt. Ik heb hem verteld over de campagne 'Keer het tij', waar de SP ook aan meedoet. Dat vond hij geweldig: dat ik de tijd voor hem nam en dat hij überhaupt gehoor kreeg bij een politieke partij. Hij is meteen lid geworden.'

Maar is die stroom van informatie, verhalen, klachten, noodkreten enzovoorts niet erg vermoeiend op den duur? 'Sinds ik hier zit, ben ik nog geen één dag moe thuis gekomen. Je moet weten hoe je er mee om- gaat; jezelf steeds heel concreet de vraag stellen: Wat kan ik doen en wat niet? Begaan zijn met de mensen en toch emotioneel een bepaalde afstand bewaren. Anders ga je er aan onderdoor, denk ik.'

'Toen ik in Rotterdam studeerde, hield ik me veel bezig met mensen als Ferdinand Domela Nieuwenhuis en Betsy Perk. Die mensen hielden zich voortdurend bezig met het bestrijden van de in- en uitsluiting van mensen. Waarom en om welke redenen hoor je ergens bij en waarom niet? Wie bepaalt er waarom je ergens deel van uitmaakt en waarom niet? Dát zijn wezenlijke vragen die beantwoord moeten worden als je voor verbetering van de maatschappij gaat. Voorbeeld. Ik was eens bij een bijeenkomst van de feministische beweging. Zegt de voorzitster: Hartelijk welkom dames en anderhalve heer. Ik riep: 'Nou, ik zie anders minstens 25 heren in de zaal!' Kijk, dát bedoel ik nou met die in- en uitsluiting. Feminisme wérkt niet als je de mannen uitsluit. Net zo min kun je de maatschappij verbeteren als je bepaalde groepen