Tribune 1/98 Interview: Angela Groothuizen

Interview

Angela Groothuizen

"Tweedeling?! We moeten ons doodschamen"

"Met de Dolly Dots zijn we destijds op een nogal heftige manier volwassen geworden. Ik was negentien toen de groep bekend werd. Eigenlijk veel te jong, maar je krijgt er wel bijzondere ervaringen voor terug. We hebben extreme dingen meegemaakt. Zo was het raar hoe ontstellend populair we waren in landen als Turkije, Egypte en Saudi-Arabië. Toen we het plan hadden in Turkije op toernee te gaan, hebben we eerst bij Amnesty International geïnformeerd of dat wel kon. Of het wel politiek correct was. Er gebeurden daar - en nu nog steeds trouwens - dingen die het daglicht niet kunnen verdragen. Maar Amnesty zei: "Doe het maar wel, dat is juist goed." Wat ik in die landen leerde, was dat je ook daar een soort elitaire bovenlaag hebt, zeg maar de bobo's. Als je niet uitkeek, werd je als "beroemde Nederlanders" steeds voorgesteld aan al die vervelende mensen. Maar het publiek waarvoor we optraden, dat was heel gewoon. Behalve in Egypte, daar zongen we alleen voor mannen op. Een stadion vol met 110.000 heftig schreeuwende kukeleku-haantjes, die nog kwaad werden ook als we bepaalde nummers niet speelden.

Ik ben met de Dolly Dots, en ook daarna, op een groot aantal plaatsen in de wereld geweest. Als ik dan nu naar het Journaal kijk, zie ik vaak de grootste rampen gebeuren op plekken die ik ooit heb bezocht. Dat is elke keer opnieuw een heel nare ervaring. Na het uit elkaar gaan van de Dolly Dots, heb ik verschillende keren voor Unicef gewerkt. Een fantastische organisatie. Ooit was ik met journalisten van Nieuwe Revu in Soedan. We gingen langs een aantal projecten om te laten zien wat er allemaal gebeurde met het geld van Eén voor Afrika. Tussen elf uur 's morgens en vier uur 's middags hield iedereen daar siësta, behalve de mensen van Unicef. Bij hun stond de airco aan en zat iedereen ijverig te werken. Sindsdien ben ik wat minder negatief over dat soort grote instellingen. Voorheen dacht ik dat er veel geld verspild werd aan dure kantoren, maar nu weet ik dat het goed besteed wordt. Organisaties als Unicef gaan voor hun fondsenwerving steeds vaker naar Endemol. Die maken daar dan een grote show van, met allemaal bekende Nederlanders. En met veel succes. Endemol is daar echt goed in.

Een heel bijzondere ervaring heb ik opgedaan in Tanzania. Memisa wilde daar een documentaire maken over jongeren en aidspreventie. We mochten het woord "condoom" echter niet gebruiken. Omdat de Paus het nog steeds verbiedt. Maar je kunt het niet hebben over aidspreventie zonder te spreken over condooms! Dus hebben we dat met een omweg tóch gedaan. Met als gevolg dat Memisa de collectes van de katholieke kerk dreigde mis te lopen. Kortom, een hele toestand, waarmee Memisa achteraf toch niet zo erg blij was. Voor mij mag die Paus gewoon weg, al is het helaas zo dat een groot deel van de wereld toch naar die man luistert. Maar hij heeft indirect wel een hele hoop aids-doden op zijn geweten! Condooms waren er zat in Tanzania. Soms was de houdbaarheidsdatum wel verlopen, maar dan bleken ze toch nog goed bruikbaar. Dat hebben we zelf geprobeerd, geen enkel probleem. Die condooms kwamen bijna allemaal uit Kenia en niet uit Nederland. Wij vergeten hier wel eens, dat de Afrikanen zelf het grootste deel van het werk doen. De meeste vluchtelingen in die regio worden ook ter plekke opgevangen en heel veel noden worden door de mensen zelf gelenigd. Wij voegen daar met onze hulpverlening hooguit nog wat aan toe.

Aids is echt de pest van de twintigste eeuw. In Nederland hebben we het misschien aardig onder controle, maar in Afrika is het verschrikkelijk. En nu komen we er achter dat het in Azië misschien nog wel veel erger is. Je moet er jongeren steeds opnieuw voor waarschuwen. Onderschatting van die ziekte is dodelijk. Ik heb vrij veel programma's over aids gedaan. Toch geloof ik niet dat ik daardoor nou een seks- of aids-image heb gekregen.

Ook in Nederland heb je wantoestanden. Die tweedeling, dat kan dus echt niet. Je moet met elkaar delen. Weet je hoeveel kinderen er op straat moeten leven?! Ik word daar gewoon gek van. Ook de voortdurende kortingen op de sociale voorzieningen vind ik onvoorstelbaar. Mensen die in de zorg werken moet je koesteren, want die hebben we heel hard nodig. Net als leraren, de toekomst voor honderdduizenden kinderen. Die moeten gewoon goed betaald worden. Het zijn zaken die me al heel lang dwars zitten. In een rijk land als Nederland is het toch mensonterend dat mensen over de hele linie rijker worden, maar een bepaalde groep steeds armer. Ik vind dat dat niet kan. Zelf verdien ik nu driemaal modaal, maar dat heeft mij niet veranderd. Openbaar vervoer, onderwijs, ziekenzorg, ouderenzorg, dat moet gewoon goed geregeld worden. Terwijl het juist aan het afnemen is. Je kunt daar in je eentje misschien niet zo veel aan doen, maar je moet het in ieder geval afwijzen. Daarom was ik ook zo blij toen Jan Marijnissen mij vroeg of ik wilde meewerken aan de "Nederland in tweeën?!"-campagne. Ik heb zijn boek ook gelezen, al ben ik niet zo politiek ingesteld. Ik stem geen SP, ik ben een trouwe PvdA-stemmer. Eigenlijk ben ik een fan van Kok, dat vind ik een verstandige man. Maar het is ook belangrijk dat de SP blijft doen wat ze doet en die zaken in de gaten houdt. Aan de "Nederland in tweeën?!"-tour heb ik meegewerkt omdat die tweedeling iets is waar ik absoluut niet tegen kan.

Sinds ik zelf een kind heb en - primeurtje voor jullie - een tweede op komst, ben ik daar wel feller in geworden. Lola is nu twee. Een klein prinsesje. Echt het leukste wat er is. Maar voor een plaatsje op een gesubsidieerde crŠche heb je hier een wachtlijst van vier jaar! Nou ja, dan zitten die kinderen al lang op school. Daar lopen we dus behoorlijk in achter. We moeten ons doodschamen. Ik kan een particuliere crèche wel betalen. Lola gaat daar twee dagen per week heen en dat kost dan 680 gulden, exclusief BTW, per maand. Dat is negentig gulden per dag. Sommige mensen verdienen dat niet eens. Als je daarover nadenkt is het gewoon te belachelijk voor woorden.