SP Tribune 09/2005 :: Column Jan Marijnissen: Drie maanden is een lange tijd

Column Jan Marijnissen

Drie maanden is een lange tijd

Tien dagen voor het referendum over de Europese Grondwet heb ik de handdoek in de ring gegooid. Het ging niet meer, de pijn was te erg. Ik had al veel langer veel last van een hernia, maar ik had me voorgenomen in ieder geval dóór te gaan tot en met 1 juni. Het heeft niet zo mogen zijn.

Lang heb ik niet getreurd, want Harry en al die andere SP’ers deden het prima. Ze hebben stad en land afgelopen om mensen te wijzen op de gevolgen van een ‘JA’. Overal waren ze om mee te doen met de debatten, en gaandeweg werd duidelijk (zeker na het Franse NON) dat de Nederlanders ook NEE zouden zeggen. Vanaf de bank heb ik alles natuurlijk nauwlettend gevolgd en ik ben apetrots op wat we met z’n allen tot stand gebracht hebben. Een juiste analyse, een juist standpunt en een puike campagne. Op 1 juni schreef het Nederlandse volk geschiedenis.

Toen de voorstanders bemerkten dat steeds meer mensen onze reserves jegens de EU deelden, kwamen de verwijten. Veel bittere verwijten hebben we over ons heen gehad, van vijand én vriend. We hebben er beminnelijk op gereageerd. Ze moesten hun frustratie kwijt, want het is natuurlijk zuur wanneer je bijna het hele establish-ment achter je hebt en vele miljoenen campagnegeld, en je dan nog niet in staat bent om de mensen te overtuigen. 1 Juni was een revolte zoals we die ook in 2002 hebben gezien. We zijn er trots op daaraan te hebben bijgedragen. Het staat nu prominent op onze palmares.

Curieus was te zien hoe de voorstanders reeds op de avond van 1 juni bijdraaiden. Preekten ze eerst hel en verdoemenis voor ons land als we NEE zouden zeggen, nu liepen ze plotseling allemaal over van begrip voor het standpunt van 63 procent van de bevolking. De sluipende verdere overdracht van bevoegdheden naar de superstaat Europa is tot staan gebracht door de moed van de mensen om NEE te zeggen.

Ondertussen lag ik de meeste tijd op de bank. Ik heb nog nooit zoveel crimi’s gezien, en films, en andere programma’s. Een maand heb ik gewacht op een MRI-scan, alleen maar om zeker te zijn van de diagnose ‘hernia’. Wat een enorme maatschappelijke verspilling, al die duizenden mensen die moeten beginnen met eerst vier weken wachten. Op de ochtend van de crematie van onze grote, lieve vriend Karel werd ik geopereerd. Daarna is het allemaal weer bergopwaarts gegaan. Vlak voor de start van de Kamer voelde ik me goed genoeg om aan de slag te gaan. Ik heb er zin in…