Tribune 5/2011 :: ‘De VVD is het eens met de VVD’

Tribune, mei 2011

Akkoord kabinet, gemeenten en provincies is achterkamertjesakkoord

‘De VVD is het eens met de VVD’

tekst: Diederik Olders foto's: Jos van Zetten

Het kabinet heeft met provincies en gemeentes afgesproken hoe het kabinetsbeleid wordt uitgewerkt bij de lagere overheden. Met het akkoord laat volgens Emile Roemer het kabinet zijn ware gezicht zien: ‘De meest kwetsbare mensen worden gepakt.’ De vraag is: wie is er eigenlijk akkoord?

Het ‘bestuursakkoord’ tussen kabinet, provincies, gemeentes en waterschappen regelt hoe kabinetsbeleid zijn weerslag krijgt bij deze lagere overheden. Saai? Niet echt, want de inhoud van het akkoord is volgens SP-leider Emile Roemer dramatisch: ‘Door dit akkoord wordt nog duidelijker waar VVD en CDA met steun van de PVV mee bezig zijn: doelbewust de rijken rijker maken en de armen armer. De meest kwetsbare mensen worden gepakt.’ Het kabinet wil de bijstand, de wet voor jong gehandicapten en de regeling voor sociale werkplaatsen tot één wet samenvoegen. Roemer: ‘Dat gaat gepaard met enorme bezuinigingen. Naast een flinke korting op de hulp bij het zoeken naar werk, wordt ook nog eens de uitkering van mensen met een beperking fors verlaagd.’ De gevolgen voor de sociale werkplaatsen zijn desastreus: ‘In dit akkoord wordt het aantal werkplekken in sociale werkplaatsen teruggebracht van 90.000 naar 30.000. Het kabinet zegt dat door lagere uitkeringen en minder sociale werkplekken meer mensen een reguliere baan zullen vinden. Klinkklare onzin. De afgelopen jaren is al fors bezuinigd op deze regelingen. De reden dat mensen hier nog in zitten, is niet omdat ze niet willen werken, maar omdat ze dat niet kunnen en omdat werkgevers onvoldoende rekening houden met de beperkingen van mensen. Maar daar doet dit kabinet niks aan.’

Het bestuursakkoord is ook slecht nieuws voor mensen die zorg nodig hebben; het gaat zelfs in tegen de wetten van Agnes Kant. In die wetten, waar Kant steun voor kreeg van de Tweede Kamer, is geregeld dat zorggeld alleen aan zorg besteed mag worden, en niet aan wat anders. In het akkoord staat echter dat ruim 2 miljard euro aan zorggeld door gemeenten niet langer aan zorg hoeft te worden uitgegeven. SP-Tweede Kamerlid Renske Leijten daarover: ‘Als het aan het kabinet en de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) ligt, kan in een VVD-gemeente het zorggeld zomaar naar extra asfalt gaan.’ Roemer: ‘De Kant-wetten worden binnenkort besproken in de Eerste Kamer en wanneer ze worden aangenomen is dit akkoord niet langer alleen asociaal, maar ook nog eens onwettig.’

Ook over de jeugdzorg zijn afspraken gemaakt. De verantwoordelijkheid daarvoor gaat naar de gemeenten. Roemer: ‘De SP vindt het prima dat gemeentes meer verantwoordelijkheden krijgen. Het probleem is dat het afstoten van taken naar de gemeenten meestal gepaard gaat met bezuinigingen. Wel meer doen, maar niet het geld ervoor krijgen. Dat gebeurt met de jeugdzorg ook. Driehonderdmiljoen euro wordt er bezuinigd. Dat is niet verantwoordelijkheid overdragen; dat is je eigen bezuinigingsprobleem over de schutting gooien van de gemeenten.’

Waarom gaan gemeenten hiermee akkoord? Volgens SP-Kamerlid Ronald van Raak gaan ze helemaal niet akkoord: ‘Het akkoord is gesloten tussen het kabinet, het Interprovinciaal Overleg (IPO) en de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG). Voorzitter van het IPO is Jan Franssen, VVD’er. Voorzitter van VNG is Annemarie Jorritsma, VVD’er. Je kunt dus zeggen dat de VVD het eens is geworden met de VVD. Een achterkamertjesakkoord. De VNG spreekt helemaal niet namens alle gemeenten, en het IPO niet namens alle provincies. Dat bleek al snel toen gemeenten als Utrecht, Eindhoven en Amsterdam en provincies als Noord-Holland, Flevoland en Friesland meteen aangaven niet in te stemmen met het akkoord.’

Emile Roemer roept dan ook alle SP-volksvertegenwoordigers op om het verzet tegen het akkoord te organiseren: ‘Op 8 juni kunnen de gemeenten het akkoord goed- of afkeuren. SP-raadsleden die moties indienen dat hun gemeente geen steun verleent, SP-Statenleden die hetzelfde in hun provincie doen, onze bestuurders in gemeentes en provincies die duidelijk maken wat ze hiervan vinden, SP-leden die brieven aan kranten schrijven, SP-afdelingen die de mensen die door de maatregelen worden getroffen organiseren, een fors debat in de Tweede Kamer; zo bouwen we maatschappelijke druk op om dit akkoord van tafel te krijgen.’