Een ziekenhuis dichtbij in 20 minuten
Een analyse van gevoelige ziekenhuizen op basis van een bereikbaarheidsnorm van 20 minuten met eigen auto.
In Nederland is thans de ongeschreven norm dat met een auto een burger in 30 minuten een volwaardig ziekenhuis moet kunnen bereiken. Dit lukt in 99 procent van de gevallen. In dit rapport wordt een analyse gemaakt uitgaande van een bereikbaarheidsnorm met de auto van 20 minuten. Deze ziekenhuizen moeten een spoedeisende hulp (SEH) en acute verloskunde- / kindergeneeskunde-afdeling hebben die 24/7 wordt aangeboden. De ziekenhuizen worden als ‘gevoelig’ gekenschetst als de reistijd nu al meer dan 20 minuten bedraagt of omdat de 20 minuten grens wordt overschreden als deze ziekenhuisafdelingen verdwijnen.
Per provincie is bekeken welke ziekenhuizen het betreft. Samenvattend kunnen we concluderen dat uitgaande van de 20-minutennorm het aantal ziekenhuizen dat nog tot sluiting van de SEH of acute verloskunde-afdelingen zou mogen overgaan beperkt is, met name tot enkele grote steden. Voor de volgende ziekenhuizen geldt dat de SEH en/of acute verloskunde-afdelingen weer terug moeten komen:
- het Refaja Ziekenhuis in Stadskanaal;
- het Diaconessenhuis in Meppel;
- het Bethesda Ziekenhuis in Hoogeveen;
- het St Jansdal Ziekenhuis in Lelystad;
- het Franciscus Vlietland Ziekenhuis in Schiedam;
- het Spijkenisse Medisch Centrum in Spijkenisse;
- het Admiraal De Ruyter Ziekenhuis in Vlissingen;
- het Bravis Ziekenhuis in Roosendaal;
- het St. Antonius Ziekenhuis in Woerden
Om dit mogelijk te maken is samenwerking tussen ziekenhuizen dringend geboden. Academische en topklinische ziekenhuizen (STZ) dienen de kwaliteit en continuïteit van kleinere regionale ziekenhuizen te waarborgen. De omslag van schaalvergroting naar schaalverkleining in de ziekenhuiszorg is een maatschappelijke gewenste ontwikkeling die op groot draagvlak in de samenleving kan rekenen. Het argument dat er onvoldoende personeel is om dit te organiseren is niet valide. Opleiden van extra specialisten en verpleegkundigen, zodat aan de langetermijnbehoefte van kleinschalige en bereikbare ziekenhuiszorg kan worden voldaan, moet het uitgangspunt zijn.
Het is een kwestie van politieke wil om te investeren in het scheppen van voorwaarden waaronder artsen en verpleegkundigen met beroepseer en beroepstrots hun werk kunnen doen in het ziekenhuis dichtbij.
