Volksvertegenwoordiger in een volkswijk
Vorige week besloot rechts Nederland een aanval te plaatsen op mij omdat ik als Kamerlid in een sociale huurwoning woon. Als de VVD een SP’er te grazen probeert te nemen dan is dat vaak een compliment. Ook dit keer. Want wat is nu het eigenlijke verwijt? Dat een volksvertegenwoordiger in een volkswijk woont? Dat ik pleit voor trotse buurten met een hechte en diverse gemeenschap?
Het is wat mij betreft tijd voor een herwaardering van de trotse arbeiderswijk. Elf jaar geleden googelde ik de Irislaan in de Oosterparkwijk in Groningen. Ik had er een woning toegewezen gekregen en zocht een foto om naar mijn moeder te sturen. Ik vond vooral politieberichten. SBS had er net een desastreuze aflevering van de serie probleemwijken opgenomen. Als FC Groningen speelde werd de spelersbus van de tegenstander opgewacht op de hoek van mijn straat.
Elf jaar later woon ik er nog. Deels omdat ik de eerste tien jaar na mijn afstuderen nooit een vast contract had en daardoor kopen moeilijk en onverstandig was vanwege strengere hypotheekeisen en onzekerheid. Huren in de private sector was voor mij, net als voor de meeste Stadjers, veel te duur. Maar ik bleef, en blijf, hier vooral wonen omdat ik van de wijk ben gaan houden. Van de trots, van de mentaliteit, van de mensen.
Je kunt niet door de straat lopen zonder gegroet te worden. Een harde grap of minder geslaagde leus ontbreekt ook niet. Tijdens het EK of WK proberen we de prijs voor de best versierde straat te winnen. De badkamer heeft schimmel en nog steeds de tegels als uit de jaren ’70. Mijn houten tuinset belandde ongewild op een brandstapel met oud en nieuw. De hele buurt helpt zoeken als je kat kwijt is. Je vindt er flyers dat je je geen zorgen hoeft te maken als de kinderfiets stuk is. Die wordt gratis gerepareerd. De wijze oude man die er al meer dan 70 jaar woont en van wie ik de mooiste adviezen ooit kreeg. Maar ook de verslaafde buurvrouw die nachtenlang voor overlast zorgde.
Zij zijn het voor wie ik door het vuur ga. De afgelopen 11 jaar en de komende jaren. Juist nu ik in de Kamer zit wil ik er voor hen zijn. Omdat we hier de beslissingen uit Den Haag het eerst en het hardst voelen. Ik wil zien, ervaren en horen wat dat met hen doet. Daarom ben ik volksvertegenwoordiger in een volkswijk. Dat pakt geen VVD’er van mij af.
Sterker nog: dat de VVD zich druk maakt over huurders en volkswijken is als een SP’er die zich druk maakt over de prijs van sherry. Opeenvolgende VVD-kabinetten hebben een kwart miljoen sociale huurwoningen vernietigd. Ruim 5 miljard, geld dat de sociale huurders samen hebben opgebracht werd van de corporaties afgenomen en verdwijnt via de verhuurderheffing in de staatskas. Villa’s hingen gelijktijdig via de hypotheekrenteaftrek aan het subsidie infuus van de overheid. De 10% met het hoogste inkomen kregen volgens de meest recente CBS-cijfers in 1 jaar tijd 4,26 miljard villasubsidie. Ruim een miljard meer dan wat er dat jaar aan huurtoeslag is gegeven.
De VVD-achterban profiteerde en mensen met een laag of middeninkomen konden fluiten naar een betaalbare huur of koophuis. Mensen worden tegen elkaar opgezet. Aan mensen die ellenlang op de wachtlijst voor een sociale huurwoning moesten staan werd verteld dat dit kwam doordat deze woningen bezet werden gehouden door mensen die meer verdienden, de zogenaamde scheefwoners. Mensen werden aangemoedigd boos te zijn op elkaar en niet te kijken naar de echte oorzaken van de problemen. Het probleem is niet dat de ene groep de huizen van de andere groep bezet houdt. Het probleem is dat er een elite is die voor enorme woningtekorten zorgt.
De partij met vrijheid in haar naam ontneemt huurders vrijheid. Voor mensen met een laag inkomen is steeds minder plek in veel wijken. Mensen van wie het inkomen stijgt wordt de vrijheid ontnomen om in een sociale huurwoning te wonen. Dit drijft gemeenschappen uit elkaar.
Tijd voor nieuwe trots
De VVD vindt het ongelofelijk dat ik in een sociale huurwoning woon? Ik vind het ongelofelijk hoe weinig aandacht de VVD heeft voor mensen in de sociale huurwoningen en de volkswijken. Terwijl het in 1901 een liberaal kabinet was dat met de woningwet het startschot gaf voor goede woningen voor iedereen. De bouw van huizen voor arbeiders werd zelfs gesubsidieerd.
Tijd voor een herwaardering. Mijn huis in de Oosterparkwijk is gebouwd in de Amsterdamse school stijl. Er werd gebouwd met idealen. De beste architecten en kunstenaars ontwierpen en bouwden voor allen. Ook arbeiders verdienden kathedralen. Mooie trotse gebouwen die zouden bijdragen aan een betere toekomst.
Het is weer tijd om te bouwen. Koop en huur voor iedereen. Sociale huurwoningen, niet alleen voor mensen met lagere inkomens maar juist ook voor hogere inkomens zodat we gemengde straten en wijken krijgen.
Het is ook tijd om te bouwen aan een betere toekomst. Aan gemeenschappen, aan trots. Mijn Oosterparkwijk had het eerste buurthuis van Nederland. Omdat niet alleen huizen van belang zijn maar ook de buurt, de gemeenschap. Teveel mensen in volkswijken hebben de afgelopen jaren het gevoel gekregen niet gezien te worden. Er voor de politiek niet toe te doen. Dat zou ook de VVD zich moeten aantrekken.
Misschien moeten er niet minder maar meer volksvertegenwoordigers uit een volkswijk komen. Mij krijg je hier niet zomaar weg. Want hoewel ik hier niet geboren ben, kom ik hier weg. En als ik in de toekomst verhuis dan hoop ik weer in een buurt terecht te komen waar gemeenschapszin en trots gemeengoed zijn. Een wijk die ik vurig en vastberaden kan en mag vertegenwoordigen.
