SPPV? Nee, bedankt

Wie suggereert dat de SP en PVV het beste maar kunnen fuseren, zoals Stephan ter Borg (Opinie, 21 mei), heeft van de politieke verhoudingen in Nederland geen kaas gegeten. De SP is de afgelopen jaren een factor van belang geworden in het parlement en bestuurt in steeds meer gemeenten en provincies. Nu het neoliberale tij lijkt te verlopen, is het ook niet vreemd dat veel kiezers de partij de kans willen geven een ander beleid mee vorm te geven.

Daarmee heeft de SP een eigenstandige positie in het politieke landschap, ook in verhouding tot de PVV. Aanvankelijke wilde Wilders de sociale zekerheid afschaffen en de verzorgingsstaat omver gooien. In 2010 sprak hij in zijn verkiezingsprogramma warme woorden over sociale zekerheid en verzorgingsstaat. Om na de verkiezingen, zo berekende het Wetenschappelijk Bureau van de SP, binnen anderhalf jaar tijd tweehonderd keer met zijn verkiezingsprogramma te breken, ook als de PVV volgens het gedoogakkoord de handen vrij had. Dat mag allemaal, maar dat maakt de PVV bepaald geen betrouwbare bondgenoot.

En daar zit het verschil met de SP. De SP is een grote ledenpartij, die mensen betrekt bij de politiek. De PVV is een eenmansbedrijf, vooral gericht op de media. En vooral: de SP is links, de PVV is rechts. Tel daarbij op de opvattingen van Wilders over migranten en religie, die regelrecht botsen met de opvattingen van de SP, en de verschillen zouden toch helder moeten zijn.