Allochtonen willen niet in aparte wijken

De plannen van de drie woningbouwverenigingen in Almere om allochtone woningzoekenden per nationaliteit in aparte wijken te huisvesten, ondermijnen het integratieproces van allochtonen dat toch al moeizaam verloopt. In plaats van kortzichtig concentreren is veeleer een doordachte en evenwichtige beleid dat leidt tot meer spreiding in de samenleving te prefereren. Concentratie van allochtonen in wijken en op scholen belemmert de integratie, terwijl het algemeen maatschappelijk, en voor hun toekomst en die van hun kinderen van groot belang is om te integreren in de Nederlandse samenleving.

Een groot aantal allochtonen van één nationaliteit in een wijk huisvesten, leidt tot de problemen zoals die zich manifesteren in veel woonwijken elders in het land, waarvan het Utrechtse Kanaleneiland een voorbeeld van is. Onlangs heeft de Utrechtse politie - waarschijnlijk uit onmacht - aangekondigd Marokkaanse jongeren te gaan inzetten als toezichthouder om de overlast en criminaliteit in de wijk te bestrijden die door hun landgenootjes wordt veroorzaakt. Dat geeft een indicatie van waar de 'nationaliteitenwijken' in Almere toe kunnen leiden. De Almeerse woningbouwverenigingen stellen dat ze door allochtonen in eigen wijken te plaatsen, spanningen tussen de bevolkingsgroepen willen tegengaan. Maar het is omgekeerd. De problemen die de woningbouwverenigingen met hun plan willen aanpakken, vormen de oogst van hetgeen zij en hun branchegenoten in een verleden hebben gezaaid. Door sommige woonwijken af te sluiten voor allochtonen, en de deuren naar een aantal andere wijken juist wijd open te zetten, is het percentage allochtonen in die laagdrempelige wijken tot onaanvaardbare hoogten gestegen. Dat vindt de autochtone bevolking die dan ook massaal de benen heeft genomen naar andere wijken. Het resultaat daarvan is dat autochtone en allochtone kinderen niet meer samen spelen, en dat de verschillende groepen elkaar niet anders dan van afstand kennen. En een kwalijk gevolg is ook het ontstaan van zwarte en witte scholen, wat vanwege de opgelopen taalachterstand de kinderen minder kansen geeft in hun ontwikkeling en waarvan het effect zich pas op de latere termijn zal manifesteren. Dat de drie woningbouwverenigingen beweren met hun plannen aan een woonwensen van de allochtonen zelf tegemoet te willen komen, strookt niet met de werkelijkheid gezien de heftige reacties die hun plannen teweeg hebben gebracht. Ook de woonwensen van veel allochtonen staan haaks op wat de verenigingen ons willen doen geloven. Allochtonen zijn in veel gevallen net autochtonen! Dat de woningbouwverenigingen hun bizarre plan presenteren als een tegemoetkoming aan de woonwensen van allochtonen is daarom uiterst wrang. Daarbij strookt het niet met hun sociale en maatschappelijk verantwoordelijkheid een bijdrage te leveren aan een goed-geïntegreerde samenleving waar iedereen eerlijke kansen krijgt om aan zijn of haar geluk te werken, in plaats van op voorhand op achterstand te worden gezet. Feitelijk capituleren de bouwverenigingen voor de praktijk die ze zelf mee hebben vormgegeven: segregatie, met name in wonen en onderwijs. In plaats van dat ernstige probleem aan te pakken wordt het probleem tot oplossing verklaard!

De drie woningbouwverenigingen hebben een kans laten liggen om de fouten die zij in het verleden hebben gemaakt te herstellen. Dat hadden ze kunnen doen door vanaf nu te gaan werken aan een actief vrijwillig spreidingsbeleid van allochtonen en autochtonen in plaats van hun dubbel domme plan voor nationaliteitenwijken. Dom omdat het de integratie die nu al stokt nog verder vertraagt en dom omdat geen van de betrokkenen, autochtoon of allochtoon, gelukkig mee is. Precies daarom hebben we de regering ook gevraagd om maatregelen te treffen tegen de Almeerse aanpak, om daarmee meteen de deur op slot te doen voor andere corporaties die ook wel iets zien in nationaliteitenwijken.

Natuurlijk is het niet eenvoudig om segregatie- en concentratietendensen te stoppen en om te buigen. Natuurlijk dienen zowel de rijks- als de gemeentelijke overheid hun beleid ingrijpend te wijzigen om succesvolle deconcentratie en spreiding mogelijk te maken. Door te kiezen voor een dergelijke koers houden we in ieder geval zicht op een samenleving waarin mensen op den duur weer werkelijk sámen leven in plaats van apart!

Agnes Kant is Tweede Kamerlid voor de SP; Ali Lazrak is kandidaat-Kamerlid voor de SP.