Dagboek Eric Smaling: verkiezingen in Tunesië (dag 1)
SP-senator Eric Smaling is als verkiezingswaarnemer in Tunesië. Begin 2011 was Tunesië het eerste land waarin de Arabische lente zich aandiende. Op 23 oktober kiest de Tunesische bevolking de leden van een Constitutionele Raad. Die zullen uit hun midden een interim president en regering aanwijzen. Dit alles geldt voor een periode van slechts een jaar, waarin een nieuwe grondwet moet worden opgesteld. Voor de website van de SP houdt Smaling een dagboek bij.
Dag 1: vrijdag 21 oktober 2011
De ogen zijn het hele jaar al gericht op de Arabische wereld. De mijne wel tenminste. Dat waren ze trouwens al jaren, vanwege het zich alsmaar voortslepende conflict tussen Israël en de Palestijnse gebieden. De gevangenenruil was opmerkelijk, maar het zal het probleem niet oplossen. Even later gaan de ogen wat naar het westen want de gevreesde Libische kolonel wordt eindelijk gevonden en ter plekke omgebracht. En aanstaande zondag gaan de ogen nog iets verder naar het westen. Want het kleine Tunesië, altijd wat onopvallend sinds de val van Cathago, altijd een relatief baken van rust in Noord-Afrika, dáár is de Arabische lente begonnen. En dáár zullen zondag voor het eerste echte vrije verkiezingen worden gehouden.
Wat begon met de zelfverbranding en dood van een jonge werkloze man in december 2010 leidde tot de vlucht van president Ben Ali en het uitroepen van de revolutie op 14 januari 2011. Zo snel ging dat en zo kort geleden is het nog maar. Die jonge man is hard op weg een moderne vlinder van Lorenz te worden, want zijn individuele actie deed en doet de hele regio op haar grondvesten schudden. Egypte volgde, Libië ook. In Syrië, Jemen en elders zullen de dood van Khadaffi en eventueel voorspoedig verlopende verkiezingen in Tunesië een impuls vormen voor de bevolking om door te zetten.
Er gebeuren dingen die eind jaren 80 in Oost-Europa gebeurden en het domino-effect lijkt niet te stuiten. Hier wordt geschiedenis gemaakt door veelal jonge mensen, die geen zin meer hebben in zichzelf verrijkende, wrede dictators. Door de sfeer in Nederland en elders in West-Europa wordt al snel gevreesd voor het aan de macht komen van een meer fundamentalistische islam. Daar gaan we vast nog meer over horen de komende dagen.
Vandaag zijn we ingelicht over de situatie in het land en een serie vertegenwoordigers van de politieke partijen kwam uiteenzetten hoe ze tegen de verkiezingen aankijken en of ze wel of niet zijn benadeeld in de aanloop naar de verkiezingen, zoals bijvoorbeeld: het niet krijgen van zendtijd op radio en televisie. Dat valt allemaal nogal mee, omdat er geen zittend regime is dat coute que coute aan de macht wil blijven. Bovendien wordt er gestemd voor een Nationale Raad. Die wijzen na de verkiezingen voor een jaar een interim president en regering aan en vervolgens moet er razendsnel aan een nieuwe grondwet worden gewerkt. Is die klaar, dan volgen er ‘echte’ verkiezingen. Ondertussen wordt er al weer gemord, want de veranderingen gaan niet snel genoeg, de werkloosheid is nog steeds hoog (bijna 15%) en de achterdocht is groot dat de nieuwe machthebbers aan dezelfde verleidingen bloot zullen staan als de oude. Daarom is er, verrassenderwijs, onder jongeren weinig animo voor de verkiezingen. Maar goed, we zullen zien of dat zondag nog zo is! Morgen eerst maar eens op onderzoek uit in het centrum van Tunis, even weg uit het weer veel te chique hotel.
