Weeklog Dennis de Jong: Iraans verzet
Als Europarlementariër zit je gelukkig niet alleen in vergaderzaaltjes over wetsvoorstellen te vergaderen. Dat kan wel, maar voor je het weet, zit je dan opgesloten in een ivoren toren. Daarom zei ik onmiddellijk ja, toen Harry van Bommel en Tiny Kox mij vroegen of ik de SP zou kunnen vertegenwoordigen bij de bijeenkomst van het Iraans verzet, die gisteren in Parijs werd gehouden. Het was jammer dat ik daardoor de partijraad miste, maar alle leden die informatie wilden over het reilen en zeilen van de eurofractie, konden terecht bij de fractiemedewerkers die in Amersfoort wel gewoon aanwezig waren. En bij aankomst in Parijs werd ik niet teleurgesteld: tienduizenden Iraanse vluchtelingen waren er vanuit de hele wereld samengekomen om hun protestgeluid tegen het Iraanse regime duidelijk te laten horen. Ongelofelijk hoe mensen die vaak naaste familieleden hebben verloren als gevolg van de harde onderdrukking in Iran, toch de moed erin houden.
Het is inmiddels al dertig jaar geleden dat in Iran de Sjah werd verdreven. Er leken toen nieuwe perspectieven te ontstaan voor al diegenen die zich hadden ingezet voor een vrij en democratisch Iran. Helaas hebben de Iraanse geestelijken, zodra ze de macht hadden overgenomen, een steeds onverdraagzamer pad ingeslagen, waarbij de doodstraf ruim werd toegepast om iedere vorm van oppositie de kop in te drukken.
Al negen jaar lang komt de Iraanse oppositie jaarlijks met steeds meer mensen bij elkaar. Dit keer waren er zo’n 90.000 mensen. Om zo’n grote groep te herbergen, kun je niet meer naar een ‘gewoon’ conferentiecentrum. En dus had de organisatie een terrein gehuurd, dat oorspronkelijk bestond uit drie voetbalvelden. Vervolgens hadden ze het omgetoverd tot een veld met tribunes en zitplaatsen zo ver het oog reikte. Samen met een megapodium voorzien van de laatste technische snufjes leverde dit een beeld op waar menig popfestival jaloers op zou zijn.
Naast het spreken met vele Iraanse vluchtelingen, en parlementariërs, bestond mijn bijdrage vooral uit het overhandigen van twee boeken aan de leidster van de oppositiebeweging, Rajavi. De boeken bevatten de handtekeningen van de Kamerleden en Senatoren van bijna alle Nederlandse politieke partijen. Zij roepen daarmee op de vluchtelingen in kamp Ashraf, in Irak, te beschermen. Op dit ogenblik zijn die hun leven niet zeker, omdat Iran regelmatig invallen doet, en Irak onvoldoende bescherming biedt. De boeken werden door Rajavi en het publiek enthousiast ontvangen: uit vele duizenden kelen klonk ‘merci, merci, merci’. Ook het Europees Parlement heeft een dergelijke verklaring ondertekend, en zo kon ik Rajavi namens zowel Nederlandse als Europese volksvertegenwoordigers kracht toewensen bij haar streven naar een volstrekt geweldloze oplossing voor de situatie in Iran. Als dank kreeg ik een exemplaar mee van de ‘toren van vrijheid’ die in Ashraf is gebouwd: ik zal ervoor zorgen dat die z.s.m. bij het Nederlandse parlement terechtkomt. Dan weten alle Kamerleden en Senatoren dat hun handtekening goed terecht is gekomen.