De witte tijger
Terwijl het in Nederland vriest, ben ik in het land van de kokosnoten (Kerala), in de stad van de heilige slang (Thiruvananthapuram). Deze deelstaat in het zuiden van India wordt al jaren geregeerd door communisten. En dat merk je. Mensen in Kerala hebben de hoogste levensverwaching. In tegenstrelling tot veel anderen in India kan bijna iedereen hier lezen en schrijven. De vrouwen lijken hier mondiger.
India is booming, maar zoals in elk land dat in de greep komt van het neoliberalisme groeien ook hier de verschillen. 250 miljoen mensen vormen een nieuwe middenklasse. 800 miljoen anderen zakken verder weg in armoede. Er zijn twee India’s: het India van het ‘licht’, van de ICT- en telefoniebedrijven, en het India van de ‘duisternis’, van de boeren en bedienden.
Over deze twee India’s gaat ‘The White tiger’, van de jonge schrijver Adiga, dat op dit moment erg populair is in India. De witte tijger is de zoon van een riksjarijder in een dorp in het binnenland, die in dit boek uitlegt waarom hij, in tegenstelling tot zijn dorpsgenoten, er wel in is geslaagd uit de vicieuze cirkel te raken van kastedenken en onderdanigheid. Door alle schroom af te werpen en zijn geweten buiten spel te zetten. Door schurk te worden met de schurken.
‘The White Tiger’ laat de andere kant zien van het zich snel ontwikkelende India, maar ook de andere kant van het kapitalisme, dat zich voedt met corruptie en criminaliteit. Kerala laat zien dat er nóg een ander India is, dat wel durft te investeren in zijn mensen.
