De gewone school van J.P.

J.P. is acht jaar oud. Zijn moeder stuurde me een foto van hem: een grijnzende jongen met een zelfgevangen vis.

J.P. ziet er op de foto niet zo gezond uit. Hij is hartpatiënt, waardoor hij in zijn korte leven al vijf keer is geopereerd. Ook zijn longen werken niet goed. Hij heeft hierdoor moeite met dingen die veel andere kinderen wel kunnen. Zo kan hij geen flink stuk lopen, niet traplopen en niet fietsen. Daarnaast kan J.P. zich moeilijk concentreren, is soms driftig en luistert weleens slecht.

Vorig jaar zat J.P. op een speciale school. Er zaten maar negen kinderen bij hem in de klas, waardoor ze allemaal extra zorg en aandacht konden krijgen. Hij had het daar naar zijn zin.

Maar sinds de zomdervakantie gaat het een stuk slechter met J.P. Hij is naar een andere school gegaan, een gewone school. Daar zit hij in een grote klas en is er minder zorg. J.P. is vaker ziek en een stuk magerder geworden. Het meedoen met de andere kinderen put hem uit. De juf vindt het lastig om hem goed te helpen. Hij gaat met tegenzin naar school. Terug naar zijn oude school mag hij niet, want J.P. heeft geen herindicatie gekregen.

Kinderen die op school extra zorg nodig hebben, moeten in Nederland een soort keuring door. Als ze volgens die keuring ziek genoeg zijn, mogen ze naar het speciaal onderwijs. Eens in de paar jaar worden deze kinderen opnieuw gekeurd. Voor de ouders en de school betekent dit elke keer stapels papieren die opnieuw ingevuld moeten worden. Maar erger nog is de kans dat je wordt afgekeurd voor extra zorg. Je krijgt dan geen indicatie en mag niet naar een speciale school.

J.P. is nu zieker dan een half jaar geleden. Zijn ouders proberen hem via de rechter alsnog terug naar zijn oude school te krijgen. J.P. heeft niets aan dit hele circus van indicatie, herindicatie en uiteindelijk de rechter. Hij wil gewoon, net als gezonde kinderen, met plezier naar school.