Een nieuwe koers voor Nederland
“Ik zou het liefst het hele spul verkopen.” Een pakkende kop boven een artikel uit de binnenvaartkrant Schuttevaer. Aan het woord een 62 jarige schipper die zijn hele leven gevaren heeft.
“Normaal is het zo dat je na 25 jaar het geld voor dat schip al ruimschoots moet hebben terugverdiend. Dat is niet zo. Het wordt ons steeds moeilijker gemaakt. Sinds het vaartijdenbesluit is het alleen maar jachten en jagen. Plezier zit er weinig meer in. Vroeger lagen we met een paar schippers tegelijk op de Kagerplassen, vrouwen bij elkaar, je dronk een pilsje met elkaar en 's morgens voer je om een uur of vier, vijf weer verder. Dat was gezelligheid. Tegenwoordig zit je, als je voor zessen gaat varen, alleen maar om je heen te kijken of oom agent er niet aankomt, want dat kan je zomaar 1500 euro kosten”.
Een uitzonderlijk verhaal? Helaas niet. Vul voor het beroep schipper, thuiszorgmedewerker in en het verhaal is vergelijkbaar.
“Vroeger hadden we tijd voor een praatje en om de mensen gerust te stellen. Zij willen hun verhaal natuurlijk kwijt. Nu staat er voor elke handeling in hoeveel minuten ik het moet doen. Het is gewoon niet leuk meer, de mens telt niet meer.”
En wat dacht u van de buschauffeur.
“Vandaag werk ik voor Arriva, morgen kan ik goed worden overgenomen door Veolia of weer een ander. Hoe krijg je dan een binding met je bedrijf. Bovendien moet ik de ritten maken in een tijd waarin ik het zelfs met een gewone auto nauwelijks kan halen. Ze hebben op alles bezuinigd om de concessie maar te kunnen krijgen. De chauffeur en de reiziger tellen al lang niet meer mee.”
Dan eens kijken in een verpleeghuis.
“Weet je dat ze nu zelfs het rolstoeldansen voor dementerende ouderen hebben afgeschaft? Er lopen bij ons bijna meer managers rond dan verplegend personeel.”
Vandaag kreeg ik een mailtje van een 61 jarige man.
“De huidige coalitie wil de AOW leeftijd met twee jaar verhogen. Ik spreek uit de praktijk: geen oudere wil dat, enkele uitzonderingen daargelaten. Mijn leeftijdgenoten (ik ben 61) zijn blij dat ze kunnen stoppen met werken. We zijn min of meer uitgeput.”
Mijn column is niet langer, maar bedenk gerust het verhaal van de onderwijzer, de wijkagent, de flexwerker, of de postbode erbij.
Wordt het niet de hoogste tijd voor meer solidariteit en voor meer menselijke waardigheid? Voor andere keuzes in de politiek? Voor minder markt en meer mens? Oftewel, wordt het niet de hoogste tijd voor een nieuwe koers voor Nederland? Ik dacht het wel!
