Iets te verbergen?

Wanneer je iets te verbergen hebt, probeer je al snel het ene smoesje na het andere te verzinnen of de ene truc na de andere. Als kind probeerde je zo bijvoorbeeld een slecht cijfer te verdoezelen en als je straf had gekregen op school, zei je dat al helemaal niet. En toch kwamen mijn ouders er meestal wel achter.

Daarom kreeg ik vooral thuis mee om eerlijk te zijn, om dingen, ook al zijn ze niet leuk, toch te bespreken en samen op te lossen. Nu, een generatie verder, probeer ik dat ook aan mijn kinderen mee te geven, en voor zover ik dat natuurlijk kan overzien, lukt dat aardig. Het vergroot de band met je kinderen, en ze hebben een vertrouwd gevoel dat alles thuis besproken kan worden.

Dit is nou precies wat er mis is bij dit kabinet. Ze willen graag zaken verbergen en niet open en eerlijk bespreken. Of het nou gaat over het ware verhaal achter Fred Spijkers, de uitgaven van het koningshuis, of de waarheid achter de oorlog in Irak, het moet en zal verborgen blijven of wordt pas na heel lang duwen en trekken onderzocht.

Maar het gaat nog veel verder. Laatst was ik op een aangekondigd werkbezoek bij een overheidsbedrijf. Achteraf kreeg ik te horen dat het personeel een duidelijke schriftelijke instructie had gekregen : “Een bezoek van Kamerleden aan onze afdeling is echt wel bijzonder want nog niet zo lang geleden was het een Rijksambtenaar verboden om met volksvertegenwoordigers over het eigen vakgebied te spreken. De reden is ook begrijpelijk. Wij zijn in dienst van het ministerie van V&W. Kamerleden moeten de minister controleren, wanneer dus een Kamerlid tot in detail wordt bijgepraat over een specifieke situatie, dan zou dit Kamerlid onze minister behoorlijk in verlegenheid kunnen brengen en dat is nou precies wat een goede ambtenaar behoort te voorkomen.”

Volgens mij schrijf je zoiets alleen wanneer je iets te verbergen hebt…