Weeklog: Weg met pogingen Eurocommissarissen Nederland te besturen
Deze week presenteerde de Europese Commissie haar landenverslagen, waaronder dat over Nederland. Ze doet dat in het kader van het ‘economisch bestuur’ en heeft overal een mening over: de huizenmarkt, de uitgaven voor de zorg, de arbeidsmarkt en de publieke investeringen. Lang niet alles wat ze schrijft, is onzin, maar opvallend is wel dat de aanbevelingen dit jaar volstrekt in strijd zijn met het beleid dat de Commissie tot nu toe steeds heeft gepropageerd. Het toont nog maar weer eens aan: Eurocommissarissen kunnen lidstaten niet besturen. Laat dat liever over aan de nationale regeringen en de parlementen.
Een paar voorbeelden van tegenstrijdig beleid. Jarenlang, midden in de financiële crisis, heeft de Commissie gepleit voor bezuinigingen. Het was Rutte en Asscher wel toevertrouwd om die aanbevelingen letterlijk te nemen. Met als gevolg enorm verlies aan economische groei en aan banen. Als SP hebben we steeds gezegd dat dergelijke draconische bezuinigingen onverantwoord zijn. De Commissie geeft ons nu gelijk: ze is bezorgd over het gebrek aan publieke investeringen, met name als het gaat om onderwijs.
De term ‘flexicurity’ is uitgevonden door de Europese Commissie. We moesten af van het idee van vaste banen. Iedereen zou er beter van worden, als je van tijdelijk werk naar tijdelijk werk hopt. Dezelfde Commissie is nu bezorgd over de kwaliteit van de arbeidsplaatsen in Nederland. Teveel flexibele banen, te weinig vast werk. Als SP zijn we wel koersvast: we willen gewoon goed en dus vast werk.
Waar de Commissie wel vasthoudt aan eerdere standpunten is op het gebied van de pensioenen. Ook nu heeft ze weer veel kritiek op het systeem van bedrijfspensioenen. Naast de AOW bouwen werknemers nu nog verplicht een pensioen op bij een fonds van het bedrijf of de sector waar ze werken. Daar wil de Commissie eigenlijk van af: het zou allemaal maar destabiliserend werken en niet fair zijn voor jongeren. Het klinkt allemaal onzinnig, maar de achterliggende motieven zijn maar al te duidelijk: pensioenen moeten een marktproduct worden. Iedereen gaat zelf voor zijn of haar pensioen zorgen via een individuele verzekering. Geen solidariteit, maar doorgeslagen individualisme. Hier is duidelijk de lobby van verzekeraars aan het werk.
Er zijn nog veel andere voorbeelden te geven maar de boodschap wordt er niet anders door: de Commissie zig-zagt en zorgt ondertussen voor veel ellende. Het is dan ook de hoogste tijd om het economisch bestuur af te bouwen en weer te vertrouwen op het nationale parlement. Ook dan is succes niet verzekerd, zeker niet als er een rechtse meerderheid is, maar de Kamerleden zijn wel beter af te rekenen op hun posities, zoals tijdens de TK-verkiezingen op 15 maart.
