Weeklog: De lange arm van ‘Brussel’
Op dit ogenblik is nog niet duidelijk wie er doorgaan naar de tweede ronde van de presidentsverkiezingen in Frankrijk. De meest linkse kandidaat, Jean-Luc Mélenchon, lijkt het net niet te gaan halen, maar niets is nog zeker. Wat wel duidelijk werd de afgelopen dagen, is hoe de gevestigde Europese orde zich en masse keerde tegen kandidaten die de Europese Unie eens flink willen opschudden. Daarmee bewijzen ze noch de burgers in Europa, noch de EU zelf een dienst: hoe langer de EU het speeltje blijft van eurocraten en lobbyisten van grote bedrijven, hoe groter de kans dat de boel echt uit elkaar spat.
De media hebben veel aandacht geschonken aan de Franse verkiezingen. Opvallend was dat niet alleen de extreemrechtse Le Pen, maar ook Mélenchon getypeerd werden als gevaarlijk voor de EU. Terwijl laatstgenoemde helemaal niet tegen Europese samenwerking is. Wel wil hij af van het juk van de belachelijke – over my dead body – begrotingsregels en wil hij weer de controle over publieke diensten. En inderdaad, als de EU vervolgens weigert te veranderen, dan zet hij harde middelen in: tot aan het invoeren van een parallelle nationale munt toe.
De lange arm van ‘Brussel’ is overal, net als de belangen van de gevestigde Brusselse orde. Ik heb in het verleden al vaker de vergelijking gemaakt: de EU is als een koker met weerhaken. Als je doet wat de Europese Commissie van je vraagt, dan glijd je er lekker in mee en word je in de watten gelegd. Als je echter fundamentele kritiek uit op de Eurocommissarissen en hun neoliberale beleid, en een terugtrekkende beweging maakt, dan voel je de weerhaken.
Het zou enorm helpen, als ook de Brusselse bubble gaat inzien dat vroeger of later de bom barst: je kunt niet via allerlei manipulatie de kritiek van grote delen van de samenleving negeren. Het roer moet en zal hoe dan ook om: bij voorkeur via verkiezingen waarbij mensen aan de macht komen die mee willen werken aan zo’n hervorming van de EU. Mensen als Mélenchon, bijvoorbeeld. Mensen die echt van Europese samenwerking houden, hadden hem beter kunnen steunen dan hem afdoen als gevaarlijke extremist.
