Neem de vrijheid om persoonlijk te zijn

De belangrijkste 'events' uit je jeugd hebben altijd veel meer invloed op je dan je zelf weet. Met het op papier zetten van dit deel uit de geschiedenis van mijn ouders, hun strijd om vanuit een moeilijke positie toch een goed en kleurrijk leven op te kunnen bouwen, kwamen de gevoelens en gedachten van weleer soms sterker boven dan ik voor mogelijk had gehouden. Maar als kind accepteer je dingen zoals ze nu eenmaal zijn. Pas later ga je nadenken, relativeren, begrijpen en je verwonderen over waarom het eigenlijk was zoals het nu eenmaal was. En nog veel later weet je waarom je eigen aanwezigheid hierbij je heeft gemaakt tot de mens die je bent.

Sommige verhalen vertellen zichzelf. Misschien had het daarom iets onwerkelijks om de afgelopen dagen zo onvoorstelbaar veel reacties te krijgen op de TEDx speech die ik dinsdag mocht houden bij P&W. Ik voel mij niet echt de auteur van dit verhaal; eerder de verteller. Maar wat ben ik blij met datgene wat mensen schreven. Over de herkenning die ze ervaarden. Over hun ontroering. Maar ook over hun hoop om de verbinding waarover ik sprak te zien in onze samenleving.

Op zulke momenten voelt een mens zich zekerder van zijn eigen binding met anderen. Het feit dat we elkaar weten te bereiken – soms met hele grote, dan weer met hele kleine dingen – is iets wat het koesteren waard is. Ik heb zulke ervaringen, zulke contacten nodig, anders glijd ik langzaam weg in eenzaamheid. Veel mensen hebben, door me te schrijven de afgelopen dagen, laten weten dat het voor hen ook zo werkt. Het concept van TEDx helpt ons daarbij. Omdat je weet dat je als spreker de vrijheid moet nemen om persoonlijk te zijn. En omdat je als luisteraar weet dat de regels vaststaan en dat je je kunt concentreren op luisteren – en op ontdekken of degene die voor je staat echt genoeg is om je verbonden mee te voelen.

Sharon Gesthuizen schreef deze bijdrage voor het gastenblog van Pauw & Witteman, na de uitzending waarin zij haar TEDx-toespraak hield.