Van missie naar missie

Hillary Clinton, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, heeft aan minister Verhagen gevraagd of hij een conferentie wil organiseren over de toekomst van Afghanistan. Verhagen heeft onmiddellijk ingestemd. Dit is immers zijn – vermoedelijk enige - kans op wereldfaam. Nog deze maand zal de conferentie plaatshebben in Den Haag.

Ik heb zo mijn vraagtekens bij dit verzoek en de gretigheid waarmee Verhagen ‘ja’ heeft gezegd. Natuurlijk begrijp ik zijn behoefte om in het politieke spotlicht te staan. Politici die zeggen dat ijdelheid hen vreemd is, liegen. De politieke gevolgen van het gastheerschap van die conferentie baren mij echter zorgen. Het organiseren van zo’n conferentie kan namelijk niet geheel vrijblijvend gebeuren. Zeker als gastland moet je je iets van de conclusies van die conferentie aantrekken. Je kunt niet eenvoudig zeggen: ‘Dat zijn uw conclusies, daar trek ik mij niks van aan.’

Dat Amerika aan Nederland heeft gevraagd die conferentie te organiseren, kan geen verbazing wekken. Nederland is tot mijn grote spijt vaak hondstrouw aan de Amerikaanse politieke en militaire agenda. Wim Kok noemde dat ooit ‘schoothondjespolitiek’ en hij had gelijk. Daarom mocht Jaap de Hoop Scheffer ook zonder serieuze tegenstand de politiek baas bij de NAVO worden. Amerika vond het immers goed.

De verwachtingen in de VS over het Nederlands gastheerschap van de conferentie over Afghanistan zullen hoog zijn. Bij ons krijgt men altijd zijn zin. Mocht de uitkomst zijn dat er meer militairen naar Afghanistan moeten, zoals de VS wil, dan zal Nederland die conclusie vermoedelijk ondersteunen. We gaan onze grote vriend toch niet tegenspreken? En als vervolgens de vraag wordt gesteld: ‘Wie gaat die extra troepen leveren?’ kan Nederland natuurlijk niet achterblijven en zal er ook wel weer de vinger worden opgestoken. We zijn immers het braafste jongetje van de klas. En zo rolt Nederland van de ene missie in Afghanistan in de andere. Wedden dus, dat we ook na 2010 gewoon in Afghanistan blijven?