Regels zijn regels?

Willem zit gevangen. Binnenkort komt hij vrij, maar nog wel met een enkelband. Het laatste deel van zijn straf mag hij dus thuis doorbrengen. Zijn vrijheid is dan beperkt, maar hij kan wel weer wennen aan het leven ‘buiten’. Per 1 november mag hij als vrij mens en zonder enkelband zijn leven weer oppakken.

Willem wil wonen in de stad waar hij vandaan komt. Daar is een steunpunt waar gedetineerden zich kunnen melden voor begeleiding en hulp bij terugkeer na detentie. Hier moet hij aankloppen om een urgentieverklaring aan te vragen, omdat hij op korte termijn woonruimte nodig heeft. Woonruimte, een inkomen, een dagindeling. Allemaal dingen die goed geregeld moeten worden om terugval in het oude, criminele gedrag te voorkomen.

Het lijkt al met al wel los te lopen met Willem. Tot de regeltjes om de hoek komen kijken.

Het steunpunt zegt dat een urgentieverklaring voor een huis pas twee maanden voor vrijlating afgegeven kan worden. En op papier is dat volgens het steunpunt 1 november. En omdat alles wat op papier staat klopt, kan Willem nog geen urgentieverklaring krijgen.

Daar staat Willem dan. Hij komt nu vrij met een enkelband en heeft woonruimte nodig, maar volgens het steunpunt komt hij op papier pas 1 november vrij, en heeft hij dan pas een woning nodig. Niemand lijkt bereid de regeltjes de regeltjes te laten en in het belang van Willem en de samenleving te handelen.

En nu? Moet hij maar onder de brug gaan slapen met zijn enkelband? Dan zou hij zijn voorwaarden verbreken en regelrecht weer in de bak belanden. Waar is die ene persoon die zegt: ‘dit kan niet, die man heeft nú een huis nodig en niet pas over 8 maanden’?

Helaas is Willem niet de enige. Ex-gedetineerden zijn natuurlijk niet zielig, en hoeven niet in de watten te worden gelegd. Maar als we dit soort regels laten bepalen hoe we met mensen omgaan, zullen veel meer ex-gevangenen in hun oude fouten vervallen dan nodig is. En wie is daar nu bij gebaat?