Jeugdzorg: laat je stem horen!

Wat doe je als werker bij Bureau Jeugdzorg als je Stanley de hele dag bij je op kantoor hebt zitten omdat er geen crisisplek is waar hij terecht kan? Neem je hem aan het eind van de dag mee naar huis? Of probeer je een noodbed voor hem te vinden waar je hem de volgende ochtend voor 9 uur weer kunt ophalen?

Wat kun je doen als werker bij Bureau Jeugdzorg als je Melissa van crisisplek naar crisisplek moet slepen omdat er een wachtlijst is voor een langdurige plek in een pleeggezin?

Wat doe je als je als werker bij Bureau Jeugdzorg ‘wachtlijstbeheerder’ wordt, wat betekent dat je twee keer zoveel kinderen onder je hoede krijgt waar je nog maar de helft van de tijd aan mag besteden?

Drie concrete dilemma’s uit het dagelijks werk bij Bureau Jeugdzorg. Eigenlijk kan je als werker bij Bureau Jeugdzorg maar twee dingen doen: of je wordt burgerlijk ongehoorzaam of je gaat wat anders doen. Anders word je na verloop van tijd murw door de ellenlange wachtlijsten, de verstikkende bureaucratie, het tekort aan plekken en de langs elkaar heen werkende instanties.

Werken bij Bureau Jeugdzorg is niet gemakkelijk. De jeugdzorg kampt bovendien al jaren met een negatief imago. Veel mensen zijn bang voor jeugdzorg, omdat ze denken dat jeugdzorg je kinderen uit huis haalt. En dat is niet zo gek. Jeugdzorg is zo ingewikkeld georganiseerd dat niemand er nog wat van begrijpt.

Ik heb diep respect voor al die werkers bij Bureau Jeugdzorg die dagelijks voor dit soort dilemma’s staan. Die proberen het belang van het kind voorop te stellen, hoe lastig dit hen soms ook wordt gemaakt. Die liever niet op een verjaardag vertellen dat ze in de jeugdzorg werken.

Ik roep hen op tot burgerlijke ongehoorzaamheid en hun stem te laten horen. Alleen dan zal er echt wat veranderen in de jeugdzorg. Zodat de werkers weer in staat worden gesteld dát te doen waar ze voor zijn opgeleid: hulp verlenen!

Wilt u als jeugdhulpverlener ook uw stem laten horen? Vul dan de vragenlijst in op www.sp.nl/jeugd.