Dure reislust
Al eerder berichtte ik op deze plaats over de dure reislust van de Kamercommissie voor Buitenlandse Zaken. Een door sommigen gewenst reisje naar Saudi-Arabië kon niet doorgaan vanwege een tekortschietend reisbudget. Er werd een extra aanvraag gedaan bij het bestuur van de Tweede Kamer en prompt kwam er ruim 40.000 euro voor een reisje naar een buitengewoon ondemocratisch land om daar te praten met het schertsparlement. U begrijpt dat ik daar niet bij wilde zijn.
Al enkele jaren probeert de Kamercommissie naar Indonesië te gaan en die reis is, gezien het gezamenlijke verleden en heden, bijzonder interessant. Verder is er sprake van mensenrechtenschendingen, bijvoorbeeld op de Molukken. Daarom drong ik bij de voorbereiding voor de reis aan op een bezoek aan dat deel van Indonesië. Aanvankelijk kreeg ik daarvoor steun van de andere fracties, maar toen bleek er ineens een probleem. Het reisbudget was op en het bestuur van de Kamer ging niet nog een keer ruim 40.000 euro extra geven voor een aanvullende vlucht en verblijf op de Molukken. Wat te doen?
Deze week bleek de Molukse gemeenschap een oplossing te hebben. Zeven jongeren kwamen de Kamer via mij een heuse cheque aanbieden en wel van 40.000 euro. Als bijdrage voor de reis. Ik heb die cheque natuurlijk geweigerd. De Kamer kan geen geld van derden aannemen. Verder kunnen de Molukken zeer waarschijnlijk toch worden bezocht aangezien de omvang van de delegatie fors is beperkt. Eind goed, al goed. Het geld dat men met een benefietconcert begin oktober gaat ophalen kan nu worden besteed aan Molukkers die het slachtoffer zijn van mensenrechtenschendingen. Dat is een veel beter doel. En in de toekomst moet de Kamer de reislust gewoon verder beperken. Geen dure reisjes meer naar landen waar we nauwelijks een band mee hebben, weinig kunnen leren en waar ze toch niet op ons zitten te wachten.
